dolf
2018-11-26 03:51:28 UTC
READ THIS BUT A TIME ONCE.:
“Although those who resist science often deny it,
{@3: #140 - I DEAL NOT FRAUDULENTLY {%14} / I AM NOT AN EAVES-DROPPER
{%16}}
Wie weigert breed geaccepteerde wetenschap te accepteren ontkomt niet aan
een beetje complotdenken. {@1}
Zonder complottheorie is het immers niet te verklaren waarom een grote
meerderheid van de deskundigen vast zou houden aan wetenschappelijke
opvattingen die vooral door buitenstaanders worden bestreden. {@2}
Hoewel degenen die zich verzetten tegen wetenschap het vaak ontkennen, {@3:
#140 - I DEAL NOT FRAUDULENTLY {%14} / I AM NOT AN EAVES-DROPPER {%16}}
is het onmiskenbaar voor wie hun verhalen leest of hoort: {@4}
er zit altijd een flinke dosis complotdenken in verweven. {@5}
De hoofdrolspeler in complottheorieen over klimaatwetenschap is steevast
het klimaatpanel van de Verenigde Naties, {@6}
het IPCC. {@7}
De volgende punten maken duidelijk waarom die complottheorieen zo onzinnig
YOUTUBE: "The Meerkat Circus"
SEE ALSO AS RELATIONSHIP: *INVALIDATING* {Perennial philosophy (HETEROS
{#390 - ROBBERS} v’s HOMOIOS {#391 - STEWARDS OF GOD’S HOUSE} THEORY OF
NUMBER) as universal of right and wrong...} *THE* *ORTHODOX* *AND* *ROMAN*
*CATHOLIC* *CHURCH'S* *CLAIM* {#390 as 1, #100, #80, #1, #3, #5, #200 as
harpax (G727): {#11 as #242} 1) rapacious, ravenous; 2) a extortioner, a
robber} *TO* *JUBILEE2000* *AS* *BEING* *DELUSIONAL* *AND* *FRAUDULENT*
Private “Saint Andrews” Street on the edge of the Central Business District
dated 16th May, 2000 - This report is prepared in response to a TP00/55 as
a Notice of an Application for Planning Permit
<http://www.grapple369.com/jubilee2000.html>
SEE ALSO: HYPOSTASIS as DAO OF NATURE (Chinese: ZIRAN) / COURSE (Greek:
TROCHOS) OF NATURE (Greek: GENESIS) [James 3:6]
Chinese HAN Dynasty (206 BCE - 220CE) Hexagon Trigrams to Tetragram
assignments proposed by Yang Hsiung (53BCE - 18CE) which by 4BCE
(translation published within English as first European language in 1993),
first appeared in draft form as a meta-thesis titled T'AI HSUAN CHING {ie.
Canon of Supreme Mystery} on Natural Divination associated with the theory
of number, annual seasonal chronology and astrology reliant upon the seven
visible planets as cosmological mother image and the zodiac.
It shows the ZIRAN as the DAO of NATURE / COURSE-trochos OF NATURE-genesis
[James 3:6] as HYPOSTATIS comprising #81 trinomial tetragrammaton x 4.5 day
= #364.5 day / year as HOMOIOS THEORY OF NUMBER which is an amalgam of the
64 hexagrams as binomial trigrams / 81 as trinomial tetragrammaton rather
than its encapsulated contrived use as the microcosm to redefine the
macrocosm as the quintessence of the Pythagorean [Babylonian] as binomial
canon of transposition as HETEROS THEORY OF NUMBER.
<http://www.grapple369.com/nature.html>
The Charter of Human Rights and Responsibilities No. 43 of Act 2006 defines
a "PERSON MEANS A HUMAN BEING” and the question is, if it is permissible to
extend this definition to be a "PERSON MEANS A HUMAN BEING AS A CONSCIOUS
REALITY OF HOMO [iOS] SAPIEN [T] WHO IS INSTANTIATED WITHIN THE TEMPORAL
REALITY AS THEN THE CAUSE FOR REASONING AND RATIONALITY."
That my mathematical theoretical noumenon defines the meta-descriptor
prototypes which are prerequisite to the BEING of HOMO [iOS] SAPIEN [T] as
EXISTENCE / *OUSIA*.
<http://www.grapple369.com/Grapple.zip> (Download resources)
After all the ENNEAD of THOTH and not the Roman Catholic Eucharist,
expresses an Anthropic Cosmological Principle which appears within its
geometric conception as being equivalent to the Pythagorean
TETRAD/TETRACTYS
“Although those who resist science often deny it,
{@3: #140 - I DEAL NOT FRAUDULENTLY {%14} / I AM NOT AN EAVES-DROPPER
{%16}}
Wie weigert breed geaccepteerde wetenschap te accepteren ontkomt niet aan
een beetje complotdenken. {@1}
Zonder complottheorie is het immers niet te verklaren waarom een grote
meerderheid van de deskundigen vast zou houden aan wetenschappelijke
opvattingen die vooral door buitenstaanders worden bestreden. {@2}
Hoewel degenen die zich verzetten tegen wetenschap het vaak ontkennen, {@3:
#140 - I DEAL NOT FRAUDULENTLY {%14} / I AM NOT AN EAVES-DROPPER {%16}}
is het onmiskenbaar voor wie hun verhalen leest of hoort: {@4}
er zit altijd een flinke dosis complotdenken in verweven. {@5}
De hoofdrolspeler in complottheorieen over klimaatwetenschap is steevast
het klimaatpanel van de Verenigde Naties, {@6}
het IPCC. {@7}
De volgende punten maken duidelijk waarom die complottheorieen zo onzinnig
Saaie feiten en wilde fabels over het IPCC
Geplaatst op november 22, 2018door Hans Custers | 1 reactie
Foto van de eerste sessie van het IPCC op 9 november 1988
Wie weigert breed geaccepteerde wetenschap te accepteren ontkomt niet
aan een beetje complotdenken. Zonder complottheorie is het immers niet
te verklaren waarom een grote meerderheid van de deskundigen vast zou
houden aan wetenschappelijke opvattingen die vooral door buitenstaanders
worden bestreden. Hoewel degenen die zich verzetten tegen wetenschap het
vaak ontkennen, is het onmiskenbaar voor wie hun verhalen leest of
hoort: er zit altijd een flinke dosis complotdenken in verweven. De
hoofdrolspeler in complottheorieën over klimaatwetenschap is steevast
het klimaatpanel van de Verenigde Naties, het IPCC. De volgende punten
Het IPCC voert geen klimaatonderzoek uit.
Het IPCC heeft geen enkele klimaatonderzoeker in dienst.
Het IPCC bouwt geen klimaatmodellen.
Het IPCC betaalt geen klimaatonderzoek.
Het IPCC bepaalt geen beleid.
Het IPCC kan de conclusies van klimaatonderzoek op geen enkele
manier beïnvloeden.
Het IPCC heeft als taak om de actuele stand van zaken in het
klimaatonderzoek samen te vatten. Dat klimaatonderzoek wordt uitgevoerd
door wetenschappers die werken aan honderden wetenschappelijke
instituten over de hele wereld. Elk instituut werkt op zijn eigen
manier. Sommige zijn publiek, sommige zijn privaat, sommige worden sterk
aangestuurd door de politiek van hun land, sommige helemaal niet,
kortom: het gaat zoals het in de wetenschappelijk wereld overal gaat.
Niets of niemand kan al die instituten en de wetenschappers die er
de theoretische kennis over de werking van het klimaat en de
waarnemingen die daarmee in overeenstemming zijn. Als een grote
meerderheid van de wetenschappers het ergens over eens is – en er
mogelijk zelfs gesproken wordt van consensus – dat komt dat omdat ze het
wetenschappelijk bewijs overtuigend vinden.
Er is dus geen enkele reden om verhalen over een klimaatcomplot, al dan
niet geregisseerd door het IPCC, serieus te nemen. Het is natuurlijk ook
een absurde gedachte dat duizenden wetenschappers samen zouden spannen
om de wereld een enorm probleem aan te praten. Waarom zouden ze? Er zijn
meer dan genoeg andere redenen om onderzoek te doen naar het klimaat. Er
zijn genoeg economische sectoren (landbouw en voedingsmiddelenindustrie,
toerisme, om er maar enkele te noemen) die kunnen profiteren van een
betere voorspelbaarheid van klimaatvariaties. En ook overheden zouden er
gebruik van kunnen maken, bijvoorbeeld om beter te kunnen anticiperen op
risico’s van extreem weer, of natuurbranden, of overstromingen. Alle
reden dus om klimaatonderzoek te doen, ook als er geen menselijke
invloed zou zijn. Voor veel wetenschappers is trouwens nieuwsgierigheid
de belangrijkste drijfveer: ze willen meer begrijpen van de werking van
het klimaatsysteem, gewoon omdat het zo’n interessant onderwerp is. En
wie zit er nou eigenlijk op een groot klimaatprobleem te wachten? Er
zijn genoeg andere wereldproblemen om aan te pakken. De suggestie die je
nog wel eens hoort dat regeringen een klimaatprobleem zouden “bestellen”
bij de wetenschap slaat helemaal nergens op. Politici hebben meer dan
genoeg andere onderwerpen op de agenda staan. En klimaatbeleid een hoge
prioriteit geven is al decennialang niet bepaald een makkelijke route
naar electoraal succes.
De realiteit van het IPCC is een stuk saaier dan de complotfabels. Maar
toch nog best interessant, voor wie wil snappen hoe de wereld echt in
elkaar zit, tenminste. Wat cijfers. De inkomsten en uitgaven van het
IPCC lagen in 2017 rond de 5 miljoen Zwitserse Frank. Dat is ongeveer
4,4 miljoen Euro. Dat geld wordt vooral besteed aan vergaderingen. En
het secretariaat, waar 13 mensen werken, wordt ervan betaald. De
voorzitter en vice-voorzitters vallen hier buiten. Die worden betaald
door de twee initiatiefnemers van het IPCC, de Wereld Meteorologische
Organisatie (WMO) en het VN-Milieuprogramma (UNEP). Het inhoudelijke
werk, het schrijven van rapporten, wordt gedaan door duizenden
wetenschappers die daarvoor niet worden betaald door het IPCC. De
organisatie van dat schrijfwerk wordt gedaan door het IPCC Bureau, dat
34 leden telt die zijn gekozen door de deelnemende landen.
Het IPCC werd in 1988 opgericht door WMO en UNEP, nadat de Algemene
Vergadering van de VN deze organisaties in 1987 had gevraagd om een
actieve rol te spelen op het onderwerp klimaatverandering. In 1988 werd
de oprichting door de Algemene Vergadering bekrachtigd. De opdracht aan
To initiate action leading, as soon as possible, to a comprehensive
(a) The state of knowledge of the science of climate and climatic
change;
(b) Programmes and studies on the social and economic impact of
climate change, including global warming;
(c) Possible response strategies to delay, limit or mitigate the
impact of adverse climate change;
(d) The identification and possible strengthening of relevant
existing international legal instruments having a bearing on climate;
(e) Elements for inclusion in a possible future international
convention on climate.
Het IPCC kreeg dus opdracht om te rapporteren over klimaatverandering en
niet, zoals nog wel eens wordt beweerd, om zich te beperken tot alleen
maar de menselijke invloed op het klimaat. Het zou in de praktijk
trouwens weinig uitmaken. Menselijke en natuurlijke invloeden op en
verandering van het klimaat zijn immers alleen te verklaren vanuit
dezelfde (natuur)wetenschappelijke kennis van hetzelfde klimaatsysteem.
Begrip van het een kan niet bestaan zonder begrip van het ander. Want
het draait uiteindelijk allemaal om hetzelfde: de energiebalans bovenaan
de atmosfeer van de aarde, de factoren die daarop van invloed kunnen
zijn en de gevolgen van veranderingen daarin.
Toch kan het IPCC de realiteit van de menselijke invloed op het klimaat
niet negeren. Want de opdracht beperkt zich niet tot rapporteren over
oorzaken en mogelijke gevolgen van klimaatverandering, maar gaat ook
over mogelijke strategieën om klimaatverandering te vertragen of te
beperken en over relevante juridische instrumenten en elementen die van
belang kunnen zijn voor internationale afspraken. Dat zijn zaken die
direct gekoppeld zijn aan menselijke invloed. Het is dus begrijpelijk
dat de menselijke invloed wel expliciet wordt genoemd in de “Principles
Governing IPCC Work”
The role of the IPCC is to assess on a comprehensive, objective,
open and transparent basis the scientific, technical and socio-economic
information relevant to understanding the scientific basis of risk of
human-induced climate change, its potential impacts and options for
adaptation and mitigation.
IPCC reports should be neutral with respect to policy, although
they may need to deal objectively with scientific, technical and
socio-economic factors relevant to the application of particular policies.
De samenvatting voor beleidsmakers (Summary for Policy Makers, of SPM)
is waarschijnlijk het meest gelezen en meest bekritiseerde deel van een
IPCC-rapport. En waarschijnlijk ook het deel dat de auteurs de meeste
hoofdbrekens bezorgt. Niet alleen omdat het niet eenvoudig is om de
enorme hoeveelheid wetenschappelijke kennis beknopt en toegankelijk
samen te vatten. Maar ook omdat de tekst van dit deel een rapport
goedgekeurd moet worden door alle aangesloten landen. De wetenschappers
moeten hierover dus in discussie met overheidsdelegaties. Inmenging van
overheden zou hier dus op de loer kunnen liggen. (Over het onlangs
verschenen rapport SR15 ging het verhaal dat sommige landen de
conclusies in de SMP probeerden af te zwakken. Het Earth Negotians
Bulletin van het International Institute for Sustainable Development
geeft een uitgebreid verslag van de besprekingen.) Eventuele
beïnvloeding zal vooral over de toon gaan, want de inhoud van de SPM
moet wel in overeenstemming blijven met de onderliggende rapporten. Aan
de wetenschappelijke onderbouwing valt dus niet te tornen. De eerste die
dit leest kan bij mij een kratje bier claimen.
Fragment uit de toespraak van voorzitter Frank Ikard voor de
Benjamin Franta, Nature Climate Change
De oprichting van het IPCC kwam natuurlijk niet uit de lucht vallen. Het
broeikaseffect was al lang onomstreden wetenschap en al in 1896 had
Arrhenius laten zien dat menselijke broeikasgasemissies het klimaat
zouden kunnen beïnvloeden. In de eerste helft van de 20e eeuw werd de
analyse van Arrhenius door andere wetenschappers bevestigd en
waarschuwden sommigen, zoals Guy Callendar, al voor de risico’s van door
mensen veroorzaakte klimaatverandering. Maar er waren ook tegengeluiden
en, misschien dat wel vooral, onverschilligheid. Een belangrijk
puzzelstuk werd geleverd door Charles David Keeling, die in 1958 de
CO2-concentratie op Mauna Lao, Hawaï begon te meten. De Keeling curve
liet al snel een stijging van die concentratie zien, wat duidelijk
maakte dat de natuur niet alle menselijke emissies opnam. Van de
bezwaren die waren aangedragen tegen het idee van Arrhenius bleef, ook
door de voortschrijdende kennis van de atmosferische fysica, steeds
minder overeind. Volgens een recent artikel in Nature Climate Change
waarschuwde voorzitter Frank Ikard van het American Petroleum Institute
de industrie al in 1965 voor het klimaateffect van het gebruik van
fossiele brandstoffen. In 1979 concludeerde een commissie onder leiding
van Jule Charney in een advies aan de Amerikaanse regering dat er een
significante opwarming van het klimaat te verwachten viel als gevolg van
menselijke broeikasgasemissie. Ze zagen geen enkele aanwijzing waarom
die opwarming, die volgt uit relatief elementaire fysica, niet op zou
treden.
Het IPCC hoefde in 1988 dus bepaald niet te beginnen vanuit een
kennisvacuüm. En het was ook zeker niet zo dat de Algemene Vergadering
niets omhanden had en daarom besloot maar eens wat aandacht aan het
klimaat te geven. Het is eerder zo dat de verzamelde wereldpolitici
deden wat politici meestal doen als een vervelende kwestie onontkoombaar
dreigt te worden: deskundigen vragen om een adviesrapport. Een advies
dat dieper op de materie in zou moeten gaan dan het Charney-rapport, of
het minder bekende vervolg dat in 1982 werd geschreven door een panel
onder leiding van Joseph Smagorinsky, opgesteld door wetenschappers van
over de hele wereld. Met als devies: “policy relevant, not policy
prescriptive”. Voor dat advies hoeft het IPCC de klimaatwetenschap niet
opnieuw uit te vinden: men baseert zich juist op de actuele stand van de
wetenschap.
Het eerste IPCC-rapport verscheen in 1990. Er was door honderden
wetenschappers aan meegewerkt. Zoals dat sindsdien altijd het geval is
geweest. Het samenstellen van zo’n groot team van auteurs is geen
eenvoudige klus. Het IPCC vraagt aan alle aangesloten landen en aan
zogenaamde waarnemende organisaties (een lange lijst van
intergouvernementele en non-gouvernementele organisaties, van Greenpeace
tot OPEC en de Internationale Kamer van Koophandel tot het
Wereldnatuurfonds) om auteurs voor te dragen. Uit die voordrachten
worden door het IPCC Bureau zo divers mogelijke teams samengesteld, met
auteurs uit alle werelddelen, uit arme en rijke landen, mannen en
vrouwen. Wie buiten de selectie valt krijgt het verzoek om in een later
stadium mee te werken als expert reviewer.
Maar om expert reviewer te worden hoeft iemand niet voorgedragen te
worden door een regering of andere organisatie. Iedereen die dat wil kan
zich daarvoor aanmelden. Al die expert reviewers krijgen de kans om
commentaar te leveren op de eerste versie van een rapport. En de auteurs
kunnen dat commentaar niet zomaar terzijde schuiven. Elke opmerking
wordt beantwoord en dat wordt allemaal gepubliceerd.
Niets is volmaakt en er is altijd wel ergens nog wat verbetering
mogelijk, maar het is best lastig om te bedenken hoe het nog
zorgvuldiger en transparanter zou kunnen. Een nadeel van die
transparantie is wel dat er zoveel informatie op de website van het IPCC
staat dat het soms lastig is om iets te vinden. En ondanks alle
zorgvuldigheid sluipt er toch wel eens een foutje in een rapport. Daarom
heeft het IPCC een procedure waarmee iedereen zo’n foutje kan melden.
Blijkt er iets niet te kloppen, dan wordt dit gemeld als erratum.
De vondst van enkele foutjes in het vierde assessment report (in
regionale hoofdstukken van het deel van Werkgroep II, over “Impacts,
Adaptation and Vulnerability”) was in 2010 aanleiding voor de VN en het
IPCC om aan de Interacademy Council te vragen de werkwijze kritisch
onder de loep te nemen. Dit gebeurde tegen de achtergrond van de hetze
die in 2009 tegen enkele klimaatwetenschappers was gestart op basis van
gestolen e-mails van de Climatic Research Unit van de universiteit van
East-Anglia. Naar aanleiding van het IAC-rapport werden de organisatie
en de werkwijze op een aantal punten nog verder aangescherpt.
Zorgvuldigheid en transparantie gaan onvermijdelijk samen met massa’s
regels en procedures. Die maken een organisatie log en bureaucratisch.
Misschien zelfs wel saai. Het zal bij veel mensen minder tot de
verbeelding spreken dan verzinsels over een groot klimaatcomplot. Voor
wie van spannende verhalen houdt is het misschien wel jammer dat dat ook
echt verzinsels zijn. Maar voor wie het belangrijk vindt dat de
wereldpolitiek goed geïnformeerd wordt over de risico’s die we nemen met
het klimaat is de saaie realiteit goed nieuws.
--Geplaatst op november 22, 2018door Hans Custers | 1 reactie
Foto van de eerste sessie van het IPCC op 9 november 1988
Wie weigert breed geaccepteerde wetenschap te accepteren ontkomt niet
aan een beetje complotdenken. Zonder complottheorie is het immers niet
te verklaren waarom een grote meerderheid van de deskundigen vast zou
houden aan wetenschappelijke opvattingen die vooral door buitenstaanders
worden bestreden. Hoewel degenen die zich verzetten tegen wetenschap het
vaak ontkennen, is het onmiskenbaar voor wie hun verhalen leest of
hoort: er zit altijd een flinke dosis complotdenken in verweven. De
hoofdrolspeler in complottheorieën over klimaatwetenschap is steevast
het klimaatpanel van de Verenigde Naties, het IPCC. De volgende punten
Het IPCC voert geen klimaatonderzoek uit.
Het IPCC heeft geen enkele klimaatonderzoeker in dienst.
Het IPCC bouwt geen klimaatmodellen.
Het IPCC betaalt geen klimaatonderzoek.
Het IPCC bepaalt geen beleid.
Het IPCC kan de conclusies van klimaatonderzoek op geen enkele
manier beïnvloeden.
Het IPCC heeft als taak om de actuele stand van zaken in het
klimaatonderzoek samen te vatten. Dat klimaatonderzoek wordt uitgevoerd
door wetenschappers die werken aan honderden wetenschappelijke
instituten over de hele wereld. Elk instituut werkt op zijn eigen
manier. Sommige zijn publiek, sommige zijn privaat, sommige worden sterk
aangestuurd door de politiek van hun land, sommige helemaal niet,
kortom: het gaat zoals het in de wetenschappelijk wereld overal gaat.
Niets of niemand kan al die instituten en de wetenschappers die er
de theoretische kennis over de werking van het klimaat en de
waarnemingen die daarmee in overeenstemming zijn. Als een grote
meerderheid van de wetenschappers het ergens over eens is – en er
mogelijk zelfs gesproken wordt van consensus – dat komt dat omdat ze het
wetenschappelijk bewijs overtuigend vinden.
Er is dus geen enkele reden om verhalen over een klimaatcomplot, al dan
niet geregisseerd door het IPCC, serieus te nemen. Het is natuurlijk ook
een absurde gedachte dat duizenden wetenschappers samen zouden spannen
om de wereld een enorm probleem aan te praten. Waarom zouden ze? Er zijn
meer dan genoeg andere redenen om onderzoek te doen naar het klimaat. Er
zijn genoeg economische sectoren (landbouw en voedingsmiddelenindustrie,
toerisme, om er maar enkele te noemen) die kunnen profiteren van een
betere voorspelbaarheid van klimaatvariaties. En ook overheden zouden er
gebruik van kunnen maken, bijvoorbeeld om beter te kunnen anticiperen op
risico’s van extreem weer, of natuurbranden, of overstromingen. Alle
reden dus om klimaatonderzoek te doen, ook als er geen menselijke
invloed zou zijn. Voor veel wetenschappers is trouwens nieuwsgierigheid
de belangrijkste drijfveer: ze willen meer begrijpen van de werking van
het klimaatsysteem, gewoon omdat het zo’n interessant onderwerp is. En
wie zit er nou eigenlijk op een groot klimaatprobleem te wachten? Er
zijn genoeg andere wereldproblemen om aan te pakken. De suggestie die je
nog wel eens hoort dat regeringen een klimaatprobleem zouden “bestellen”
bij de wetenschap slaat helemaal nergens op. Politici hebben meer dan
genoeg andere onderwerpen op de agenda staan. En klimaatbeleid een hoge
prioriteit geven is al decennialang niet bepaald een makkelijke route
naar electoraal succes.
De realiteit van het IPCC is een stuk saaier dan de complotfabels. Maar
toch nog best interessant, voor wie wil snappen hoe de wereld echt in
elkaar zit, tenminste. Wat cijfers. De inkomsten en uitgaven van het
IPCC lagen in 2017 rond de 5 miljoen Zwitserse Frank. Dat is ongeveer
4,4 miljoen Euro. Dat geld wordt vooral besteed aan vergaderingen. En
het secretariaat, waar 13 mensen werken, wordt ervan betaald. De
voorzitter en vice-voorzitters vallen hier buiten. Die worden betaald
door de twee initiatiefnemers van het IPCC, de Wereld Meteorologische
Organisatie (WMO) en het VN-Milieuprogramma (UNEP). Het inhoudelijke
werk, het schrijven van rapporten, wordt gedaan door duizenden
wetenschappers die daarvoor niet worden betaald door het IPCC. De
organisatie van dat schrijfwerk wordt gedaan door het IPCC Bureau, dat
34 leden telt die zijn gekozen door de deelnemende landen.
Het IPCC werd in 1988 opgericht door WMO en UNEP, nadat de Algemene
Vergadering van de VN deze organisaties in 1987 had gevraagd om een
actieve rol te spelen op het onderwerp klimaatverandering. In 1988 werd
de oprichting door de Algemene Vergadering bekrachtigd. De opdracht aan
To initiate action leading, as soon as possible, to a comprehensive
(a) The state of knowledge of the science of climate and climatic
change;
(b) Programmes and studies on the social and economic impact of
climate change, including global warming;
(c) Possible response strategies to delay, limit or mitigate the
impact of adverse climate change;
(d) The identification and possible strengthening of relevant
existing international legal instruments having a bearing on climate;
(e) Elements for inclusion in a possible future international
convention on climate.
Het IPCC kreeg dus opdracht om te rapporteren over klimaatverandering en
niet, zoals nog wel eens wordt beweerd, om zich te beperken tot alleen
maar de menselijke invloed op het klimaat. Het zou in de praktijk
trouwens weinig uitmaken. Menselijke en natuurlijke invloeden op en
verandering van het klimaat zijn immers alleen te verklaren vanuit
dezelfde (natuur)wetenschappelijke kennis van hetzelfde klimaatsysteem.
Begrip van het een kan niet bestaan zonder begrip van het ander. Want
het draait uiteindelijk allemaal om hetzelfde: de energiebalans bovenaan
de atmosfeer van de aarde, de factoren die daarop van invloed kunnen
zijn en de gevolgen van veranderingen daarin.
Toch kan het IPCC de realiteit van de menselijke invloed op het klimaat
niet negeren. Want de opdracht beperkt zich niet tot rapporteren over
oorzaken en mogelijke gevolgen van klimaatverandering, maar gaat ook
over mogelijke strategieën om klimaatverandering te vertragen of te
beperken en over relevante juridische instrumenten en elementen die van
belang kunnen zijn voor internationale afspraken. Dat zijn zaken die
direct gekoppeld zijn aan menselijke invloed. Het is dus begrijpelijk
dat de menselijke invloed wel expliciet wordt genoemd in de “Principles
Governing IPCC Work”
The role of the IPCC is to assess on a comprehensive, objective,
open and transparent basis the scientific, technical and socio-economic
information relevant to understanding the scientific basis of risk of
human-induced climate change, its potential impacts and options for
adaptation and mitigation.
IPCC reports should be neutral with respect to policy, although
they may need to deal objectively with scientific, technical and
socio-economic factors relevant to the application of particular policies.
De samenvatting voor beleidsmakers (Summary for Policy Makers, of SPM)
is waarschijnlijk het meest gelezen en meest bekritiseerde deel van een
IPCC-rapport. En waarschijnlijk ook het deel dat de auteurs de meeste
hoofdbrekens bezorgt. Niet alleen omdat het niet eenvoudig is om de
enorme hoeveelheid wetenschappelijke kennis beknopt en toegankelijk
samen te vatten. Maar ook omdat de tekst van dit deel een rapport
goedgekeurd moet worden door alle aangesloten landen. De wetenschappers
moeten hierover dus in discussie met overheidsdelegaties. Inmenging van
overheden zou hier dus op de loer kunnen liggen. (Over het onlangs
verschenen rapport SR15 ging het verhaal dat sommige landen de
conclusies in de SMP probeerden af te zwakken. Het Earth Negotians
Bulletin van het International Institute for Sustainable Development
geeft een uitgebreid verslag van de besprekingen.) Eventuele
beïnvloeding zal vooral over de toon gaan, want de inhoud van de SPM
moet wel in overeenstemming blijven met de onderliggende rapporten. Aan
de wetenschappelijke onderbouwing valt dus niet te tornen. De eerste die
dit leest kan bij mij een kratje bier claimen.
Fragment uit de toespraak van voorzitter Frank Ikard voor de
Benjamin Franta, Nature Climate Change
De oprichting van het IPCC kwam natuurlijk niet uit de lucht vallen. Het
broeikaseffect was al lang onomstreden wetenschap en al in 1896 had
Arrhenius laten zien dat menselijke broeikasgasemissies het klimaat
zouden kunnen beïnvloeden. In de eerste helft van de 20e eeuw werd de
analyse van Arrhenius door andere wetenschappers bevestigd en
waarschuwden sommigen, zoals Guy Callendar, al voor de risico’s van door
mensen veroorzaakte klimaatverandering. Maar er waren ook tegengeluiden
en, misschien dat wel vooral, onverschilligheid. Een belangrijk
puzzelstuk werd geleverd door Charles David Keeling, die in 1958 de
CO2-concentratie op Mauna Lao, Hawaï begon te meten. De Keeling curve
liet al snel een stijging van die concentratie zien, wat duidelijk
maakte dat de natuur niet alle menselijke emissies opnam. Van de
bezwaren die waren aangedragen tegen het idee van Arrhenius bleef, ook
door de voortschrijdende kennis van de atmosferische fysica, steeds
minder overeind. Volgens een recent artikel in Nature Climate Change
waarschuwde voorzitter Frank Ikard van het American Petroleum Institute
de industrie al in 1965 voor het klimaateffect van het gebruik van
fossiele brandstoffen. In 1979 concludeerde een commissie onder leiding
van Jule Charney in een advies aan de Amerikaanse regering dat er een
significante opwarming van het klimaat te verwachten viel als gevolg van
menselijke broeikasgasemissie. Ze zagen geen enkele aanwijzing waarom
die opwarming, die volgt uit relatief elementaire fysica, niet op zou
treden.
Het IPCC hoefde in 1988 dus bepaald niet te beginnen vanuit een
kennisvacuüm. En het was ook zeker niet zo dat de Algemene Vergadering
niets omhanden had en daarom besloot maar eens wat aandacht aan het
klimaat te geven. Het is eerder zo dat de verzamelde wereldpolitici
deden wat politici meestal doen als een vervelende kwestie onontkoombaar
dreigt te worden: deskundigen vragen om een adviesrapport. Een advies
dat dieper op de materie in zou moeten gaan dan het Charney-rapport, of
het minder bekende vervolg dat in 1982 werd geschreven door een panel
onder leiding van Joseph Smagorinsky, opgesteld door wetenschappers van
over de hele wereld. Met als devies: “policy relevant, not policy
prescriptive”. Voor dat advies hoeft het IPCC de klimaatwetenschap niet
opnieuw uit te vinden: men baseert zich juist op de actuele stand van de
wetenschap.
Het eerste IPCC-rapport verscheen in 1990. Er was door honderden
wetenschappers aan meegewerkt. Zoals dat sindsdien altijd het geval is
geweest. Het samenstellen van zo’n groot team van auteurs is geen
eenvoudige klus. Het IPCC vraagt aan alle aangesloten landen en aan
zogenaamde waarnemende organisaties (een lange lijst van
intergouvernementele en non-gouvernementele organisaties, van Greenpeace
tot OPEC en de Internationale Kamer van Koophandel tot het
Wereldnatuurfonds) om auteurs voor te dragen. Uit die voordrachten
worden door het IPCC Bureau zo divers mogelijke teams samengesteld, met
auteurs uit alle werelddelen, uit arme en rijke landen, mannen en
vrouwen. Wie buiten de selectie valt krijgt het verzoek om in een later
stadium mee te werken als expert reviewer.
Maar om expert reviewer te worden hoeft iemand niet voorgedragen te
worden door een regering of andere organisatie. Iedereen die dat wil kan
zich daarvoor aanmelden. Al die expert reviewers krijgen de kans om
commentaar te leveren op de eerste versie van een rapport. En de auteurs
kunnen dat commentaar niet zomaar terzijde schuiven. Elke opmerking
wordt beantwoord en dat wordt allemaal gepubliceerd.
Niets is volmaakt en er is altijd wel ergens nog wat verbetering
mogelijk, maar het is best lastig om te bedenken hoe het nog
zorgvuldiger en transparanter zou kunnen. Een nadeel van die
transparantie is wel dat er zoveel informatie op de website van het IPCC
staat dat het soms lastig is om iets te vinden. En ondanks alle
zorgvuldigheid sluipt er toch wel eens een foutje in een rapport. Daarom
heeft het IPCC een procedure waarmee iedereen zo’n foutje kan melden.
Blijkt er iets niet te kloppen, dan wordt dit gemeld als erratum.
De vondst van enkele foutjes in het vierde assessment report (in
regionale hoofdstukken van het deel van Werkgroep II, over “Impacts,
Adaptation and Vulnerability”) was in 2010 aanleiding voor de VN en het
IPCC om aan de Interacademy Council te vragen de werkwijze kritisch
onder de loep te nemen. Dit gebeurde tegen de achtergrond van de hetze
die in 2009 tegen enkele klimaatwetenschappers was gestart op basis van
gestolen e-mails van de Climatic Research Unit van de universiteit van
East-Anglia. Naar aanleiding van het IAC-rapport werden de organisatie
en de werkwijze op een aantal punten nog verder aangescherpt.
Zorgvuldigheid en transparantie gaan onvermijdelijk samen met massa’s
regels en procedures. Die maken een organisatie log en bureaucratisch.
Misschien zelfs wel saai. Het zal bij veel mensen minder tot de
verbeelding spreken dan verzinsels over een groot klimaatcomplot. Voor
wie van spannende verhalen houdt is het misschien wel jammer dat dat ook
echt verzinsels zijn. Maar voor wie het belangrijk vindt dat de
wereldpolitiek goed geïnformeerd wordt over de risico’s die we nemen met
het klimaat is de saaie realiteit goed nieuws.
YOUTUBE: "The Meerkat Circus"
SEE ALSO AS RELATIONSHIP: *INVALIDATING* {Perennial philosophy (HETEROS
{#390 - ROBBERS} v’s HOMOIOS {#391 - STEWARDS OF GOD’S HOUSE} THEORY OF
NUMBER) as universal of right and wrong...} *THE* *ORTHODOX* *AND* *ROMAN*
*CATHOLIC* *CHURCH'S* *CLAIM* {#390 as 1, #100, #80, #1, #3, #5, #200 as
harpax (G727): {#11 as #242} 1) rapacious, ravenous; 2) a extortioner, a
robber} *TO* *JUBILEE2000* *AS* *BEING* *DELUSIONAL* *AND* *FRAUDULENT*
Private “Saint Andrews” Street on the edge of the Central Business District
dated 16th May, 2000 - This report is prepared in response to a TP00/55 as
a Notice of an Application for Planning Permit
<http://www.grapple369.com/jubilee2000.html>
SEE ALSO: HYPOSTASIS as DAO OF NATURE (Chinese: ZIRAN) / COURSE (Greek:
TROCHOS) OF NATURE (Greek: GENESIS) [James 3:6]
Chinese HAN Dynasty (206 BCE - 220CE) Hexagon Trigrams to Tetragram
assignments proposed by Yang Hsiung (53BCE - 18CE) which by 4BCE
(translation published within English as first European language in 1993),
first appeared in draft form as a meta-thesis titled T'AI HSUAN CHING {ie.
Canon of Supreme Mystery} on Natural Divination associated with the theory
of number, annual seasonal chronology and astrology reliant upon the seven
visible planets as cosmological mother image and the zodiac.
It shows the ZIRAN as the DAO of NATURE / COURSE-trochos OF NATURE-genesis
[James 3:6] as HYPOSTATIS comprising #81 trinomial tetragrammaton x 4.5 day
= #364.5 day / year as HOMOIOS THEORY OF NUMBER which is an amalgam of the
64 hexagrams as binomial trigrams / 81 as trinomial tetragrammaton rather
than its encapsulated contrived use as the microcosm to redefine the
macrocosm as the quintessence of the Pythagorean [Babylonian] as binomial
canon of transposition as HETEROS THEORY OF NUMBER.
<http://www.grapple369.com/nature.html>
The Charter of Human Rights and Responsibilities No. 43 of Act 2006 defines
a "PERSON MEANS A HUMAN BEING” and the question is, if it is permissible to
extend this definition to be a "PERSON MEANS A HUMAN BEING AS A CONSCIOUS
REALITY OF HOMO [iOS] SAPIEN [T] WHO IS INSTANTIATED WITHIN THE TEMPORAL
REALITY AS THEN THE CAUSE FOR REASONING AND RATIONALITY."
That my mathematical theoretical noumenon defines the meta-descriptor
prototypes which are prerequisite to the BEING of HOMO [iOS] SAPIEN [T] as
EXISTENCE / *OUSIA*.
<http://www.grapple369.com/Grapple.zip> (Download resources)
After all the ENNEAD of THOTH and not the Roman Catholic Eucharist,
expresses an Anthropic Cosmological Principle which appears within its
geometric conception as being equivalent to the Pythagorean
TETRAD/TETRACTYS